In Limburg doet iedereen mee

Wij mogen ons in (Zuid) Limburg best iets meer zorgen maken voor de zogenaamde onderkant van de arbeidsmarkt. Een te grote groep mensen staat aan de kant. De verdere digitalisering van de economie en de toenemende flexibilisering van de arbeidsmarkt maken de kansen voor de mensen die minder getalenteerd zijn of die al wat ouder zijn en die niet de juiste competenties hebben voor het wel beschikbare werk, alleen maar kleiner.
Deze zogenaamde mis match op de arbeidsmarkt zal, bij ongewijzigd beleid, alleen maar toenemen. Het gevolg daarvan zal zijn dat deze (steeds grotere groep) mensen zich uitgesloten weet. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn van een samenleving die ambieert een "participatiesamenleving" te willen zijn.

Terecht wordt nu in het coalitieakkoord van de provincie gekozen voor een sterke verbinding tussen de economische en sociale agenda. Daarbij hoort de opgave 'werk voor iedereen'.

Er wordt stevig ingezet op de ontwikkeling van Limburg naar een kenniseconomie met de speerpunten via de campussen Chemelot Sittard-Geleen, Health Maastricht, de Service Heerlen en Greenport Venlo. Het nieuwe collegeprogramma voegt daar logistiek en maakindustrie en de verbinding met het MKB aan toe. Kenniswerkers generen nieuwe initiatieven die zullen leiden tot nieuwe banen, ook voor mensen aan de onderkant van de arbeidsmarkt.

Deze onderkant van de arbeidsmarkt is echter hardnekkig: de toenemende groep die vanwege persoonlijke kenmerken of een beperking niet makkelijk kan participeren op de reguliere arbeidsmarkt en dus nog aangewezen is op een vorm van uitkering. Bijvoorbeeld langdurig oudere werklozen met een beperkte opleidingsachtergrond, mensen met een arbeidshandicap (Wajong, WGA of WIA) of mensen die een beroep doen op de Bijstandswet. Deze groep zal als gevolg van de eerder genoemde economische en technische ontwikkelingen eerder toe-dan afnemen.

De nieuwe Participatiewet verplicht bedrijven om mensen met afstand tot de reguliere arbeidsmarkt op te nemen. De vraag is, of dat gaat lukken. Het bedrijfsleven - met VNO voorop - staat niet te applaudisseren. Integendeel, het 'zwartepieten' is volop aan de gang. Een extra tandje erbij zetten is dus absoluut noodzakelijk.

Dat begint natuurlijk met het snel beschikbaar hebben van mensen. Daarvoor moeten ze werkervaring houden en moeten ze bijgeschoold worden. Die rol wordt ingevuld door de arbeidsmarkregio's. Tot nu toe lijkt dat een erg stroperig proces, waarbij de uitvoering moeilijk op gang komt. Die samenwerking moet heel snel, bedrijfsgericht en niet bureaucratisch worden ingevuld. Bedrijven en werklozen zitten niet te wachten op discussie, maar willen aan de bak.

Daarbovenop moeten bedrijven zo ingericht zijn, dat ze een intrinsiek bedrijfseconomisch belang hebben om zich duurzaam te binden aan mensen die minder getalenteerd zijn. Dit kan bijvoorbeeld met hulpmiddelen als 'jobcreatie' en 'jobcarving', waarmee duurzaam plek gemaakt wordt voor deze doelgroep. Pas dan zal de Participatiewet een succes worden. Hier kunnen provincie en gemeenten ondersteunen, bijvoorbeeld door (middelgrote) bedrijven vouchers te verstrekken waarmee zij hun organisatie 'participatiewet-proof' maken.

Maar er moet meer gebeuren om de grote groep niet actieven te laten meedoen aan onze (participatie)samenleving. De maatschappelijke vraag aan dienstverlening en ondersteuning zal, als gevolg van de vergrijzing en de veranderingen in de zorg, alleen maar toenemen.

De uitdaging voor gemeenten is, om maatschappelijk relevante taken in de sfeer van dienstverlening en ondersteuning (in en rondom de woning, persoonsgebonden ondersteuning) op wijkniveau te organiseren en daarbij werkzekerheid te garanderen voor mensen die nu nog afhankelijk zijn van een uitkering. Voor de bekostiging kan gekozen worden voor een gecombineerde inzet van Wmo-middelen, Participatiewet-gelden en eigen bijdragen van afnemers van diensten.

Deze aanpak mag uiteraard niet leiden tot verdringing van bestaande bedrijvigheid. Integendeel, de gemeenten moeten ook op wijkniveau kiezen voor verbindingen met het reguliere bedrijfsleven, om samen een duurzaam bedrijfsmodel te realiseren.
In de participatiesamenleving doet iedereen mee; maar dat kost kruim.

Hub Meijers, oud burgemeester en voorzitter stichting 'Limburg-Werkt'

Geen reacties

"Provincie gaat samen met de gemeenten een deel van de Essent gelden inzetten voor verduurzaming van het woningbestand."
Daarmee wordt een stevige impuls gegeven aan de bouw; leidt de lagere energierekening tot een forse bestedingsimpuls; wordt een substantiële bijdrage geleverd aan de klimaatdoelstellingen; en wordt het wooncomfort verbetert. Is er een betere manier om duurzaam te investeren? En niet onbelangrijk; de Limburgse burgers krijgen de in het verleden (blijkbaar) te veel betaalde Essent gelden indirect terug via een lagere energierekening in de toekomst.
Wat zou het mooi zijn geweest als dat een van de resultaten zou zijn geworden bij de recente coalitiebesprekingen..

Alle daarvoor in aanmerking komende woningen in Limburg worden energetisch geoptimaliseerd en voor zover nodig en mogelijk levensloopbestendig gemaakt.
Die investeringen leiden tot een substantiële besparing op energiekosten en verhogen het wooncomfort. Uitgaande van 300.000 woningen die daarvoor in aanmerking komen en een gemiddelde lagere energielast van € 1000 per woning betekent dat een extra bestedingsimpuls van 300 miljoen op jaarbasis. Tel uit je winst.

Daarnaast leiden de te treffen maatregelen en investeringen tot extra werkgelegenheid in de bouw.
Als wij uitgaan van een gemiddelde investering van € 15000 euro per te optimaliseren woning leidt dit tot een extra impuls voor de bouwsector van 4,5 miljard. Bij een programmaduur van 10 jaar betekent dat voor de bouwsector een extra impuls van 450 miljoen per jaar. Opgeteld dus 750 miljoen extra bruto regionaal product per jaar. Kassa. In termen van extra werkgelegenheid toch al gauw 6-7 duizend extra arbeidsplaatsen per jaar.
Tevens is het in lijn met de gemaakte afspraken over de noodzakelijke vermindering van de Co2 uitstoot. De gemeenten en provincie hebben in het kader van het landelijk energieakkoord een forse bijdrage te leveren.

Maar wie gaat dat betalen zult u zich afvragen. Voor een belangrijk deel betalen wij die rekening als burgers zelf. Het voordeel van de lagere energierekening valt immers ook ons ten deel. De provincie en gemeenten faciliteren een uitvoeringsorganisatie die de woningbezitter als het ware ontzorgt. Die organisatie begeleidt het proces van advies tot en met oplevering van de uit te voeren werken. Het advies geeft aan welke maatregelen/investeringen er getroffen moeten worden om een substantiële de besparing te bereiken.
Bij die scan/advisering kan ook meegenomen worden wat er nodig is om de woning levensloopbestendig te maken. Een levensloopbestendige woning biedt de ouder wordende Limburger langer de kans om in zijn huidige woning te kunnen blijven wonen. Ook voor de financiering zijn gemeenten en provincie aan zet. Zij creëren een fonds waaruit de burger tegen een lage rente geld kan lenen voor de financiering van de investeringen. (Is nu ook al beperkt mogelijk).

Voor de uitvoering van de werkzaamheden wordt zoveel als mogelijk gebruik gemaakt van lokale/regionale ondernemers die zich verplichten om een deel van het werk (10%) te laten uitvoeren door mensen die nu nog op afstand staan van de reguliere arbeidsmarkt.
Op die wijze snijdt het mes aan veel kanten;
-beperken co2 uitstoot
-vergroten vrij besteedbaar inkomen van de Limburgers
-een verhoging van het wooncomfort
-stevige impuls voor de bouwsector en de regionale economie
-veel werkgelegenheid voor mensen die nu nog aan de kant staan
-hoog maatschappelijk rendement op Essent gelden

Is er een betere manier om Essent gelden indirect terug te sluizen naar de Limburgers. Wie het weet mag het zeggen

Hub Meijers, oud burgemeester en voorzitter Stichting Huiszorg (een stichting die zich ten doel stelt het verduurzamen van vastgoed)

Geen reacties

Ewald Engelen heeft een boek geschreven over de oorzaken en achtergronden van de crisis. En wat voor een!
Een razendsnelle analyse van een opeenstapeling van gecamoufleerd financieel wangedrag, vriendjespolitiek en onkunde.

Wellink, voormalig president-directeur van De Nederlandsche Bank (DNB) voelde zich betrapt en werd er zichtbaar zenuwachtig door op tv bij "Pauw"
"De bankier heeft van DNB niets te vrezen en de burger hoeft van DNB niets te verwachten"

Met een toenemende verbijstering valt te lezen dat er na de crisis (en de mooie beloftes tot verbetering die erna werden gedaan door de schaduwelite) maar bar weinig is veranderd. Hypotheken worden opnieuw verpakt, bonussen blijven, vermogensbuffers gaan niet genoeg omhoog. Uit alles spreekt een onmacht, en voor velen ook onwil, om iets te veranderen aan het financiële beleid. Het is om moedeloos van te worden.

Lees hier de hele recensie door Mitchell van de Klundert >

Ik heb de 2e druk gekocht, de 1e was binnen enkele dagen uitverkocht. In die 1e druk had Engelen een lijst met namen opgenomen van deze schaduwelite. In de 2e druk heeft hij deze jammergenoeg weggelaten "...omdat de lijst een eigen leven ging leiden, en niet losgekoppeld mag worden van de inhoud..." Wij plaatsen de lijst hieronder, omdat ie zo "mooi" en voorspelbaar is...

Geen reacties

Herinnert u zich Rooie Reus Dirk de Vroome nog!? In de jaren 70 zeer actief in de Westelijke Mijnstreek (en ver daarbuiten) Hij heeft destijds een tijd in Stein gewoond en verscheen te pas en te onpas op diverse vergaderingen en manifestaties.

Hieronder een biografie door SP-kamerlid Ronald van Raak.

Wat is de overeenkomst tussen onderzoeksjournalisten Stella Braam en Chris de Stoop, buurtactiviste Annie Verdoold uit het Rotterdamse Spangen, gezondheidswinkel De Witte Jas in de Amsterdamse Staatsliedenbuurt, oud-defensiemedewerker en klokkenluider Fred Spijkers, Turkse moeders in Deventer die zich sterk maakten voor een gemengde school voor hun kinderen, het kritische VPRO-radioprogramma Argos en de Heerlense SP-wethouder Riet de Wit? 
Allemaal hebben ze ooit de Rooie Reusprijs gewonnen.

Deze prijs is in 1996 door de SP in het leven geroepen en een eerbetoon aan de tien jaar daarvoor overleden actievoerder Dirk de Vroome (1925-1986), die zichzelf de Rooie Reus noemde.
De Rooie Reuzen waren een groep activisten die vanaf het begin van de jaren zeventig actief was in Limburg en Noord-Brabant. De naam was ontleend aan het wasmiddel Witte Reus, dat alle vuil wit wast. Dirk de Vroome was de centrale figuur in deze groep. Hoewel hij niet juridisch was geschoold, bracht hij zaken voor de rechter van mensen die problemen kregen met overheden en instellingen. Dirk zag het belang van persaandacht om de eisen van zijn cliënten kracht bij te zetten. Daarom ging zijn juridische strijd vaak gepaard met ludieke acties, die de aandacht trokken van het publiek. Ook de rechtszaal zélf was voor Dirk een podium voor politieke strijd.

De rechtszaal als politiek podium
Hij begint in de gerechtsgebouwen kind aan huis te worden en schijnt de rechtszaal te gebruiken als podium waar hij acteert met verbluffend gemak, meeslepende bewogenheid en groot natuurtalent,’ schreef het Eindhovens Dagblad op 16 mei 1972 over Dirk de Vroome. In 1969 had de PSP in Sittard een sociaal adviesbureau opgericht, waar mensen terecht konden met vragen over huren, uitkeringen, belastingen et cetera. Dirk, die de spil was van de hulpdienst, had het principe van deze diensten in de jaren vijftig geleerd bij de toenmalige communistische Eenheidsvakcentrale. Hij had zichzelf wegwijs gemaakt in het juridische raadswerk. Tientallen zaken bracht Dirk voor de rechtbank, waar hij een rode toog droeg, om aan te geven dat zijn juridische strijd ook een politieke strijd was.

De meeste acties heeft Dirk de Vroome ondernomen voor zigeuners en woonwagenbewoners, die vroeger rondtrokken als handelaren, muzikanten en seizoensarbeiders. De woonomstandigheden in de kampen waren vaak slecht, door een gebrek aan wc’s, waterleidingen en scholen. Ook streed hij samen met de bewoners een juridische strijd tegen de afbraak van woonwagenkampen. Het ging Dirk echter niet alleen om het behoud van de kampen, maar ook om de ontwikkeling van de bewoners.

Nadat in 1973 de ontruiming van een kamp in Stein was voorkomen, bouwde hij met de bewoners een klaslokaal waar studenten van de Sittardse sociale academie lessen begonnen te geven, als een begin van integratie. Als gewoonlijk ging dit gepaard met veel media-aandacht. Kranten, radio en tv bezochten het kamp en dagblad De Limburger bracht in een grote auto schoolbanken en lesmateriaal dat door een Maastrichtse basisschool was geschonken.

Groot in het kleine
Tegenover de arrogantie van de macht staat, wanneer wij dat willen, de macht der machtelozen,’ schreef Dirk de Vroome in het Brabants Dagblad van 6 oktober 1982. Dirk wist wat het betekent om machteloos te zijn. Hij was in de crisisjaren dertig in Amsterdam opgegroeid in armoede. Na de oorlog werd hij afgekeurd voor de marine wegens ‘geestelijke instabiliteit’. In 1948 trouwde hij met Hennie de Haas, met wie hij drie kinderen kreeg.

Dirk ging werken bij Hoogovens, maar nadat hij zijn chef had aangevallen werd hij ontslagen. Na enkele omzwervingen werd Dirk koelmonteur in het Limburgse Stein. Maar ook hier werd hij in 1969 ontslagen, waarna hij terechtkwam bij de sociale werkplaats in Sittard. Zijn politieke activiteiten maakten het vinden van werk moeilijk. Het monteursbedrijf dat Dirk vervolgens startte, kende veel tegenslagen.

De titel Rooie Reus verborg hoe klein Dirk de Vroome zich soms moet hebben gevoeld. Biograaf Jo Schoormans schrijft in De Rooie Reus. Dirk de Vroome, strijder tegen onrecht (1995): ‘Hij had het voortdurend nodig om zichzelf op te blazen en kon geen brief schrijven of gesprek voeren zonder met Kamervragen of de pers te dreigen.

De Rooie Reus, de ‘Schrik der Autoriteiten’, zoals hij zichzelf graag presenteerde, voelde zich klein en had meer dan alleen een toog nodig om zich op te peppen. Hij besefte drommels goed hoe laag hij was opgeleid en hoe mislukt zijn carrière was; hij kon vaak niet eens zijn gezin door arbeid onderhouden.’ Maar voor veel mensen die in de problemen kwamen waren de hulpvaardigheid en strijdbaarheid van Dirk een groot geluk. ‘Blijf trappen, Rooie Reus, op je fiets tegen de storm,’ riep een briefschrijver hem toe in De Stem van 9 april 1984.

Die toga…
‘En je trekt nu die rode toga uit!’

Steevast was dat de reactie van de rechter als Dirk de Vroome in zijn kenmerkende gewaad de rechtszaal betrad op zijn kruistocht tegen het onrecht.

‘Maar edelachtbare, u maakt het alleen maar erger zo.’
‘Niks mee te maken, uit die toga.’

En daar stond de Rooie Reus dan, levensgroot en poedelnaakt.
‘Trek die toga aan, en vlug een beetje!’

‘Ja zeg, toga uit, toga aan, wat wilt u nou, ik ben geen knipperlicht...’

Een belangrijk strijdmiddel van Dirk de Vroome was zijn gevoel voor humor, waarbij hij zich een meester toonde in vermommingen. Als de kledingverkoper Cohen maakte hij de leiding van vliegbasis Volkel wijs dat hij honderd luchtmachtuniformen had verkocht aan ‘langharig tuig,’ waarna de militairen de opdracht kregen elkaar te controleren en achttien kilometer file ontstond.

Als mr. Dubois van het door hem verzonnen Noord-Hollandse Perscentrum verstoorde hij een toespraak van NAVO-secretaris-generaal Joseph Luns. Als de Zweedse generaal Hölgerstum spelde hij de burgemeester van Brunssum een hondenpenning op.

Dirk kreeg ook steun uit de politiek, vooral van de PSP. In 1982 stond hij kandidaat voor de SP bij de Statenverkiezingen in Limburg en in 1984 voerde hij voor deze partij campagne voor het Europees Parlement. Dirk de Vroome overleed in 1986.

Het lokale activisme van de SP en de lokale hulpdiensten dragen nog steeds de sporen van Dirk de Vroome. En natuurlijk de Rooie Reusprijs. Kandidaten voor deze prijs kunt u opgeven op: www.rooiereus.nl

Geen reacties